de reis, dag 1

Vandaag was het dan zo ver! Enthousiast, zenuwachtig en vol kriebels zat ik in het vliegtuig richting Zurich samen met mijn 22 andere reisgenoten, opweg naar Tel aviv. Eenmaal in Zurich aangekomen was ik nog maar 1 vlieg en een busreis verwijderd van mijn eindbestemming Bethlehem. Het overstappen van Zurich naar het vliegveld van Telaviv ging vlekkeloos, ondaks de enorme wachtrijen bij de securetie check.

Aangekomen in Tel avivi ging het stukken minder vlekkeloos. Al vóór we in de rij stonden om ons visum te krijgen (een stempel en een papiertje wat we in het vliegtuig al ingevuld hadden) werd er al 1 jongen uit onze groep appart gehouden. Het gevolg was een ondervraging door de heren van de douane. De overige groepsleden zijn in de rij gaan staan wachtend op dat ene stempeltje. We kwamen er snel achter dat dat niet zo eenvoudig was.
1 voor 1 werden alle Marokaanse en half Marokaanse leden van onze groep eruit gevist om verhoord te worden. Ik moet zeggen dat ik het hier erg moeilijk mee had want hoe je het wendt of keert het is in mijn ogen pure discriminatie dus heerste er bij mij een opgeblazen gevoel van onrecht en onmacht. De douaniers, zittend in hun hokje van 3 bij 3, mochten gewoon doen wat ze wilde en er was niets wat ik eraan kon veranderen! Terug denkend aan het Advies van Anja en Jan (die voorlichting hadden gegeven over het emotioneel overleven in Palestina) in mijn achterhoofd, besloot ik mijn boosheid te verstoppen, zo goed en kwaad als het maar kon.

Na ruim 2 uur werd iedereen vrijgelaten met een keurige stempel op het paspoort (waarvan er 1 bijna geen stempel had gekregen), inclusief papiertje. Na 3 uur kwam ook de laatste persoon, de journalist van t.v. West, die met ons meereist vrij. Een enorme opluchting voor iedereen en kon de reis met een voltallige groep weer per bus verder reizen naar eindbestemming Betlehem.

Het eerste wat me opviel waren de wegen die enorm mooi waren en nieuw oogde. Daarnaast leek het 1 grote bouwput waar de ene woning na de andere uit de grond werd gestampt tussen de mooie bergen. Al ben ik niet gelovig, ik ben als kind geïndoctrineerd op de bassisschool en er is het een en ander blijven hangen van het Christendom. Even dwaalde ik af met mijn gedachten, Zou Jezus hier hebben gelopen? Jezus tussen die mooie bergen. Hoe zou het er toen uitgezien hebben? Met die gedachte werden mijn ogen zwaarder en zwaarder tot dat ik toe moest geven aan mijn ongelovelijke slaap.

“We are almost at the West bank, there will be a checkpoint” met die woorden werd ik uit mijn slaap gestoord. Langzaam omhoogkrabbelend keek ik naar buiten. Dit is het dan, de muur, de checkpoint, al mijn zenuwen. Zullen ze me wat vragen, moet ik de bus uit? Hebben ze geweren? Dit en nog 1001 en 1 vragen spookten door mijn hoofd van de zenuwen. Maar in tegenstelling tot de toestand met de douanniers op het vliegveld, ging dit zeer vlekkeloos. Geen controle, geen vragen en ik heb zelfs geen machine geweren gezien!

Eenmaal in Bethlehem aangekomen werd ik metteen geconfronteerd met de enorme grijze betonnen muur die meters ver strekte. In de buurt van het begin van de muur verzamelde we om kennis te maken met het gastgezin. Ik werd meegenomen door hele lieve mensen die een huis hadden in Betlehem. We werden verwelkomd met een heerlijk dinner. Dit is dus de komende 16 dagen mijn thuis. Samen met Dominique van de reisgroep. Prima zo! Al die lieve mensen om me heen.